Intruz - Stephenie Meyer [Recenzja]

Intruz, Stephenie Meyer, wydawnictwo: Dolnośląskie, 568 stron

Ej! Nie patrzcie się na mnie jak na świra. Tak, przyznaje się do zarzucanego mi czynu - przeczytałem Intruza. Niemal zupełnie z własnej woli, nie mając przystawionego rewolweru do czoła. Niemal, powiadam, bo książkę podrzuciła mi siostra, twierdząc, że jest naprawdę dobra i w przeciwieństwie do sagi Zmierzch tu istnieje cień szansy, że przypadnie mi do gustu. No więc skusiłem się. Do odważnych świat należy, prawda? 

Teraz, mając już książkę za sobą, w pełni świadom swoich słów stwierdzam, że ta przeprawa naprawdę wymagała odwagi. I cierpliwości, przede wszystkim cierpliwości. Co się wynudziłem, to moje, a skoro po tych słowach mniej więcej domyślacie się już mojej opinii na temat Intruza, skupmy się na czystych faktach. Fabuła przedstawia się dosyć obiecująco. Oto nasza planeta zostaje opanowana przez wstrętne istoty z kosmosu. "Dusze", gdyż tak powszechnie się o nich mówi, przejmują kontrolę nad ludźmi, traktując ich ciała niczym stół pełen sycących potrawek. Poznajemy jedną z nie tak wielu bardziej doświadczonych Dusz - Wagabunde. Jej ziemskim żywicielem zostaje Melanie, młoda dziewczyna, której siła woli okazuje się tak potężna, że nawet stara wyga Wagabunda nie jest w stanie unicestwić jej jaźni. Melanie, pozbawiona kontroli nad własnym ciałem, rzuca się do - wydawałoby się - skazanej na porażkę walki mając do dyspozycji wyłącznie własne myśli i wspomnienia o chłopaku oraz młodszym bracie, których wcześniej musiała zostawić. Bitwy te przynoszą jednak w końcu jakiś skutek - oszołomiona złożonością ludzkich uczuć Dusza postanawia wraz ze swoją towarzyszką odszukać ukochanych. 

Stephenie Meyer

Na okładce możemy przeczytać, że Intruz to pierwsza powieść Stephenie Meyer napisana z myślą o dorosłych czytelnikach. Choćbym nawet bardzo chciał, ciężko jest mi się z tym zgodzić. Tak jak w przypadku sagi Zmierzch, otrzymujemy historię celująca głównie w nastoletnie gusta (wiem, bo oglądałem ekranizację, ha!). Bardziej wybredni czytelnicy o guście wyrobionym kilkoma setkami powieści szybko dostrzegą wszelkie niedoskonałości i płycizny, którymi opowieść jest wręcz usiana. Rozwój wydarzeń toczy się bardzo przewidywalnym torem, a tempo jest nierówne - na nudne, wlokące się w nieskończoność sceny natrafiałem w zdecydowanie zbyt dużej częstotliwości. Jeśli mam być absolutnie szczery, to chyba zaledwie przy dwóch albo trzech fragmentach z prawdziwą przyjemnością i odrobinę przyspieszonym tętnem śledziłem postęp wydarzeń. Autorka nie wykorzystała potencjału tkwiącego w umiejscowieniu fabuły w zamkniętej przestrzeni (większa część powieści toczy się w jaskiniach). Zero napięcia, zero poczucia klaustrofobii i osaczenia. A szkoda, bo przy odpowiednim podejściu to naprawdę byłoby solidne młodzieżowe czytadło. W zamian dostałem środek nasenny bez recepty ;)

Jeśli do Intruza podejdziecie oczekując porządnego science fiction, czeka Was srogi zawód, za to miłośnicy skierowanych do nastolatek historii romantycznych poczują się podczas lektury jak ryba w wodzie. Bohaterki bez przerwy myślą i rozprawiają o sprawach sercowych, a wszystko to przeplatane jest pęczkami wyciskających łzy scenami (zwłaszcza w finale). Meyer próbowała nadać postaciom jakiegoś charakteru, co tylko w niewielkim stopniu jej się udało. Bohaterowie nie są aż tak irytujący, jak mogliby być, co niewątpliwie uznaje za plus. Ta historia miała potencjał, nie przeczę. Pomysł umieszczenia dwóch bohaterek w jednym ciele nie jest może zupełnie świeży, ale dający ogromne pole do manewru. Tym mocniej szkoda, że efekt końcowy wypadł zaledwie przeciętnie.

Przeciętnie, gdyż Intruz nie jest powieścią pozbawioną zalet. Ma swoje momenty i czytelnicy w określonym wieku, o określonym guście na pewno będą czerpać z lektury ogrom przyjemności. W końcu nawet i ja dobrnąłem do końca, a więc coś musiało mnie do przodu pchać. A tym czymś była najpewniej czysta ludzka ciekawość. Jak się to wszystko skończy? Czy dobro wygra ze złem, a bohaterki odnajdą swoje szczęście? Z czystym sumieniem polecam tylko czytelnikom poniżej osiemnastego roku życia, ci spokojnie mogą dodać sobie trzy oczka do końcowej noty. Na koniec dorzucę jeszcze jako punkt odniesienia, że "Miasto Kości" Cassandry Clare (kliknij w tytuł, by teleportować się do recenzji) podobało mi się o szczebel bardziej.

Piotr Wysocki