Filmowy RecExpress #2

Po niemal sześciu miesiącach przerwy wracam z kącikiem ekspresowych filmowych recenzji. Krótka piłka, lekkostrawna forma - mam nadzieję, że znajdziecie coś, co Was zainteresuje. Zwłaszcza że tym razem wybrałem trzy pozytywne dla mnie niespodzianki.

Po kliknięciu w tytuł filmu przeniesiecie się do jego profilu na Filmwebie.

Canopy, 2013, Australia/Singapur, dramat wojenny 

Reżyseria: Aaron Wilson 

W rolach głównych: Khan Chittenden, Tzu-yi Mo Singapur. 

II wojna światowa. Zestrzelony australijski pilot ląduję w samym środku dżungli, gdzie po pewnym czasie spotyka rannego, chińskiego żołnierza. Mimo bariery językowej zawiązuje się między nimi nić przyjaźni, a my przez kolejną godzinę obserwujemy wędrówkę i walkę o życie, podczas której nie pada nawet jedno zrozumiałe słowo (chyba że biegle władacie chińskim). Film, którego filarami są obraz i dźwięk. Pozbawiony efektów specjalnych, dialogów i całej reszty aspektów oczekiwanych od tego medium przez zjadaczy blockbusterów. Rzecz skierowana do wąskiej grupy odbiorców i jeśli się do niej zaliczacie, to warto dać produkcji szansę. Oglądać koniecznie ze słuchawkami na uszach bądź porządnym zestawie kina domowego. 

Looper, 2012, USA/Chiny, akcja, sci-fi

Reżyseria: Rian Johnson

W rolach głównych: Joseph Gordon-Levitt, Bruce Willis, Emily Blunt

Z jednej strony kino czysto rozrywkowe, z drugiej zaś nie tak głupie, by co pięć minut łapać się za głowę. Rian Johnson z rozmysłem dobrał składniki i wymieszał je w takich proporcjach, by widz przez niemalże dwie godziny ani przez moment nie poczuł się znużony. Tego było mi najwyraźniej trzeba, bo bawiłem się przednio, a z emocji niemalże obgryzałem paznokcie. Rok 2072. Podróże w czasie są już możliwe, ale z oczywistych przyczyn bardzo szybko zostają zakazane. Cóż to jednak za problem dla organizacji przestępczych, które bez ogródek wykorzystują nową technologie do eliminacji niewygodnych ludzi, wysyłając ich w przeszłość, gdzie płatni zabójcy (tak zwani Looperzy) kończą żywot nieszczęśników. Główny bohater, jeden z Looperów o imieniu Joe, rozpoznaje w jednej z ofiar samego siebie z przyszłości... Od tej chwili zaczyna się (dla widza) prawdziwa zabawa. Solidne tempo, garść prostych, ale miłych dla oka efektów specjalnych, porządna gra aktorska i ciekawie pomyślany scenariusz to największe atuty tej produkcji. Warto,

The Canal, 2014, Irlandia, horror

Reżyseria: Ivan Kavanagh

W rolach głównych: Rupert Evans, Antonia Campbell-Hughes, Hannah Hoekstra

Zaskakująco dobry i przede wszystkim rzeczywiście potrafiący wrzucić ciarki na plecy horror, którego niestety nie wszyscy byli w stanie docenić, gdyż obok wielu pozytywnych opinii znaleźć można również te wyjątkowo miażdżące (nota 1/6 na jednym z rodzimych serwisów poświęconym grozie to dla mnie czysty absurd). Głównym bohaterem The Canal jest będący z zawodu archiwistą filmowym David. Jego życie wydaje się perfekcyjne - piękna żona, syn, dobra praca... wszystko psuje się jednak w momencie zakupu nowego domu, gdzie - jak wkrótce odkrywa David - doszło niegdyś do mordu. Niedługo później potem żona bohatera znika w tajemniczych okolicznościach. Pewne wydarzenia budzą w Davidzie podejrzenia, że jest za to odpowiedzialny duch mordercy z przeszłości. Powiem krótko - w mojej opinii to jeden z najlepszych horrorów, jakie widziałem przez ostatnie dwa lata. Kavanagh wydobywa z klasycznej historii o duchach wszystko to, co najlepsze i nawet jeśli gra na schematach, to jest w stanie wycisnąć z nich coś przynajmniej pozornie świeżego. Gęsty klimat, kilka zapadających na długo w pamięć scen, niezłe aktorstwo i świetna muzyka - koniecznie!

Piotr Wysocki