Szczęśliwa Ziemia - Łukasz Orbitowski [Recenzja]

Szczęśliwa Ziemia, Łukasz Orbitowski, wydawnictwo: SQN, 384 strony

W wywiadzie udzielonym dla TOK FM Orbitowski wyznał, że pisanie Szczęśliwej Ziemi było dla niego męką porównywalną z porodem. Przepisywał ją na nowo cztery razy, a jednak na koniec wciąż coś mu nie grało i oddając gotowy-nie gotowy skrypt w ręce wydawcy był przekonany, że powieść zostanie przez recenzentów obsmarowana. Spotkała go jednak miła niespodzianka, do której i ja dołożę własną cegiełkę. Bo Szczęśliwa Ziemia to kawał naprawdę dobrze wysmażonej i ładnie podanej historii.  

Zaczynając recenzje wypadałoby przynajmniej w jednym zdaniu opisać fabułę, za którą czytelnik będzie przecież podążał przez blisko czterysta stron spędzonych z książka. O czym jest zatem Szczęśliwa Ziemia? Bez wątpienia opowieścią o przyjaźni i dorastaniu w małym miasteczku. O marzeniach, które się nie spełniają. Nie jest to jednak taka typowa obyczajówka. Pod tą zwyczajną, życiową i szarą fasadą kryją się elementy fantastyczne. Fikcyjne Rykusmyku, gdzie mieszka czwórka bohaterów tej powieści, to miejsce niby dobrze nam znane, ale ukazane jakby przez cienką, zniekształcającą rzeczywistość błonę. Mamy tu bowiem zamek, w podziemiach którego - o czym w teorii nikt nie wie - żyje spełniający życzenia byk. Nic nie jest jednak za darmo, z czego każdy prędzej czy później zdaje sobie w końcu sprawę. I wokół tego obraca się cała ta historia.

Łukasz Orbitowski

Dziwna to książka. Napisana specyficznym stylem, który z jednej strony jest ciężkawy w odbiorze, ale gdy już damy się mu porwać, nie wypuści nas ze swych objęć do momentu przewrócenia ostatniej strony. Wystarczy tylko odrobina skupienia i odpowiedni nastrój, o co akurat w moim przypadku nie zawsze było łatwo (brat, siostra i pies tworzą wybuchową mieszankę). Sama historia, zwłaszcza gdy czytamy bądź słuchamy kogoś, kto próbuje nam ją streścić, nie przedstawia się ani szczególnie oryginalnie ani intrygująco. Gdyby na podstawie jej zarysu kazać stworzyć przeciętnemu polskiemu autorowi powieść, wyszło by zapewne coś niestrawnego. Orbitowskiego jednak po prostu chce się słuchać. Nieistotne o czym mówi, istotne jak to robi. Pod tym względem od czasów wydania niezwykle pozytywnie wspominanego przeze mnie Tracę Ciepło nie zmieniło się nic. Dojrzał za to warsztat Łukasza, co czuć już od pierwszych zdań Szczęśliwej Ziemi. Znakomity pisarz. Gdybym przypisał go do kategorii autorów poruszających się po tematyce grozy, a następnie zechciał stworzyć ranking tych najlepszych tworzących w tym nurcie, na pierwszej pozycji stanąłby Orbitowski, a później bardzo długo nie byłoby nikogo. Tak wysoko go sobie cenię :)

Świetna powieść. Idealnie skrojona pod względem objętości, wciągająca, skłaniająca do przemyśleń i - choć prawdziwość tego stwierdzenia zweryfikuje dopiero czas - na długo zapadająca w pamięć. Chce więcej.

Piotr Wysocki