The Walking Dead. Droga do Woodbury - Robert Kirkman, Jay Bonansinga [Recenzja]

The Walking Dead. Droga do Woodbury, Robert Kirkman, Jay Bonansinga, wydawnictwo: SQN, 320 stron

Druga po Narodzinach Gubernatora powieść z uniwersum The Walking Dead autorstwa Jaya Bonansinga i Roberta Kirkmana, czyli facetów, którzy dobrze znają się na tym, co robią. Tym razem, jak zresztą sugeruje tytuł, trafimy w sam środek Woodbury - miejsca będącego bezpieczną przystanią przed żywymi trupami. Społecznością twardą ręką rządzi poznany w pierwszej części książki Philip Blake - Gubernator we własnej osobie.

Jak można się spodziewać - zwłaszcza jeśli znacie komiks bądź serial - życie w miasteczku tylko pozornie wygląda na usłane różami, w rzeczywistości stanowiąc miejsce nie mniej niebezpieczne od całej zasiedlonej przez zombie przestrzeni za murami. Bo gdy już przyjdzie co do czego, żywego trupa zabić znacznie łatwiej niż człowieka...

To zdjęcie wrzucam... bo tak ;)

Zanim jednak trafimy do Woodbury, przez niemal połowę objętości książki będziemy mieli okazję zżyć się z nowo poznaną grupą bohaterów. Dużą część tej historii poznajemy z perspektywy Lilly Caul, młodej, cierpiącej na napady lęków kobiety, którą bardzo szybko daje się polubić i po kilkunastu stronach losy jej oraz większości towarzyszy śledziłem już z dużym zaangażowaniem. Tempo i liczba emocjonujących scen mających miejsce na pierwszych stu kilkudziesięciu stronach oraz solidna dawka pogłębiających charaktery postaci fragmentów sprawiają, że pochłania się je błyskawicznie i kolejne kartki umykają nie wiadomo gdzie i kiedy. Uwielbiam te momenty, gdy jakaś powieść coś takiego ze mną robi. Trup ściele się gęsto, bohaterowie ciągle stawiani są w ekstremalnych sytuacjach i bez przerwy muszą być w drodze. A my czujemy się tak, jakbyśmy to wszystko przeżywali wraz z nimi.

To ostatnie - formuła powieści drogi - kończy się w momencie, gdy Lilly wraz z przyjaciółmi przekracza bramy Woodbury. Od tego momentu żywe trupy nie będą stanowić większego zagrożenia, a każdy z bohaterów dostanie mieszkanie, z którego nie będzie musiał po kilku dniach salwować się ucieczką. I choć liczba zgonów pośród ludności nie zmaleje, choć wciąż znajdą się trzymające w napięciu, krwawe i brutalne zdarzenia, to umieszczenie akcji w zamkniętej przestrzeni z jakichś przyczyn nieco osłabiło w moich oczach odbiór całości. Jest to jednak odczucie na tyle subiektywne, że nie wykluczam, iż nikt się ze mną w tej kwestii nie zgodzi. Z recenzenckiego obowiązku postanowiłem jednak o nim wspomnieć. 

Czytając umieszczony na okładce zarys fabuły pomyślałem na początku, że będę mieć powtórkę z przeprawy przez trzeci sezon serialowych Żywych Trupów. Na szczęście nic takiego miejsca nie miało. Owszem, kilka rozwiązań jest obecnych i w wersji telewizyjnej i książkowej (arena walk, akwaria z głowami), ale to detale, znając zatem serial nie musicie obawiać się sięgnięcia po powieść. 

Warsztatowo Droga do Woodbury wysmażona jest solidnie i smakowicie (aczkolwiek w tym przypadku bardziej trafnym słowem byłoby tu chyba ohydnie). Czyta się to dobrze, płynnie, obrzydliwe sceny są mocno sugestywne, a ogólna treść niejednokrotnie skłania do różnych przemyśleń, czego od typowo rozrywkowej powieści wcale bym nie oczekiwał. W porównaniu do Narodzin Gubernatora skok jakości widoczny jest gołym okiem. Tym razem też nic nie zgrzytało mi w polskim przekładzie Bartosza Czartoryskiego - good job! Bardzo dobra powieść. I co równie istotne: nie tylko dla fanów The Walking Dead. Warto.

Piotr Wysocki