Wiatr przez dziurkę od klucza - Stephen King [Recenzja]

Wiatr przez dziurkę od klucza, Stephen King, wydawnictwo: Albatros, 400 stron

Bardzo długo wzbraniałem się przed Mroczną Wieżą. Do gatunku fantasy podchodzę jak pies do jeża, a jeśli już się odważę, przełamie lęk, to ostatecznie większość prób kończy się zderzeniem ze ścianą, której pomimo szczerych chęci przebić nie jestem w stanie. Nie mógłbym jednak oficjalnie mianować się fanatykiem Kinga nie przeczytawszy wszystkich jego książek, zgadza się? A więc kupiłem - początkowo dwa tomy, w ramach degustacji - i z żałosnym westchnięciem zacząłem wertować kolejne strony. Roland, pierwsza część, wstęp do całej historii, okazał się książką zjadliwą, nawet jeśli od czasu do czasu trzeba było popić, by przeszła przez gardło ;) Za to tom drugi, Powołanie Trójki, był niczym oberwanie w głowę ciężkim młotem. Tego się nie spodziewałem. Skończyłem czytać z głupawym, oznaczającym trafienie na wielką grudę złota uśmiechem na twarzy Spodobało mi się na tyle, bym bez chwili wahania sięgnął po zakamuflowane pod podłogą oszczędności i kupił pozostałe pięć odsłon cyklu, a następnie na kilka ładnych tygodni po uszy wsiąkł w wykreowany przez Kinga świat. Dziś wspominam te dni z sentymentem i zaskakującą nawet mnie samego tęsknotą, mając w planach powtórzyć całą przeprawę raz jeszcze. Wspominam o tym w przydługawym wstępie nie bez powodu. To wszystko ma Wam uświadomić, iż próżno szukać w poniższej opinii obiektywności. Pisana jest przez fana. I głównie dla fanów, choć postaram się zachęcić do sięgnięcia po Wiatr... bądź też cały cykl również nowicjuszy. A zatem, do dzieła. 

Wiatr przez dziurkę od klucza wchodzi w skład - o czym oznajmia tekst na tylnej okładce książki - cyklu Mrocznej Wieży. Stephen King stwierdza w przedmowie, że czytelnik powinien traktować ją jako tom 4,5 (akcja toczy się po wydarzeniach z tomu czwartego, ale jeszcze przed piątym), dodając tuż po tym, iż bez obaw mogą ją przeczytać również ci, którzy z Mroczną Wieżą nie mieli dotychczas do czynienia. Czy istotnie?

Fabuła Wiatru... skonstruowana jest w sposób przywodzący nieco na myśl rosyjską matrioszkę - Roland opowiada swojemu ka-tet historię ze swej młodości, w której to on sam opowiada inną historię pewnemu chłopcu. Zakończenie każdej opowieści poznajemy dopiero pod koniec książki, co samo w sobie jest całkiem interesującym - choć wcale nie nowatorskim - zabiegiem. Jak zatem łatwo obliczyć, otrzymujemy w sumie trzy historie. Pierwsza (Lododmuch) stanowi zaledwie pretekst do dwóch pozostałych. Są to: mieszczący się na około 140 stronach Skóroczłek oraz  tytułowy, rozpisany na niemal 200 stron Wiatr przez dziurkę od klucza.

W Skóroczłeku cofniemy się, co zważywszy na powyższy akapit jest chyba oczywiste, do czasów młodości Rolanda, a dokładniej do chwili, gdy ojciec wyznacza mu zadanie wytropienia i schwytania zmiennokształtnej istoty - prawdopodobnie człowieka - która od pewnego czasu sieje chaos i śmierć w miasteczku Debaria. W trakcie wykonywania misji nastoletni Roland opowiada trzecią historię, będąca w zasadzie baśnią, małemu chłopcu, który w wyniku rozmaitych zdarzeń będzie mieć okazję odegrać główną rolę w rozwiązaniu zagadki skóroczłeka. 

Baśń ta to właśnie Wiatr przez dziurkę od klucza - opowieść o jedenastoletnim Timie Rossie, wyruszającym w pełną niebezpieczeństw podróż, której celem jest uratowanie ciężko chorej matki. Skojarzenia z Talizmanem narzucają się samoistnie. 

Wszystkie historie trzymają w miarę równy poziom, zarówno fabularny jak i warsztatowy. Nie jest to być może szczyt literackich możliwości Kinga, ale naprawdę trudno książce coś konkretnego zarzucić. Lektura jest wciągająca, trzyma w napięciu, potrafi wzruszyć, a do chwili jej ukończenia cały czas siedzi w głowie, nawet podczas kilkugodzinnych przerw w czytaniu. Czego chcieć więcej? Bez zwątpienia kolejnych powrotów do świata rewolwerowca, gdyż ten kończy się zdecydowanie zbyt szybko. Czterysta stron przecieka przez dłonie w okamgnieniu, pozostawiając z ogromnym apetytem na więcej. 

Wracając do pytania zadanego we wstępie pozwolę sobie na zuchwałość i nie zgodzę się z Kingiem - nie będę usilnie rekomendował Wiatru... czytelnikom, którzy nigdy nie mieli do czynienia z Mroczną Wieżą. Owszem, znajomość cyklu nie jest konieczna do zrozumienia całej historii, ale brak tejże w wyraźny sposób pozbawia ją klimatu. Posunę się nawet o krok dalej stwierdzając, iż najlepiej przeczytać ją dopiero po skończeniu całej serii. Nie na początku, nie po tomie czwartym, a właśnie na szarym końcu. Potraktować ją jako swoisty dodatek, bonus. Jeśli jednak z jakichś przyczyn nie macie zamiaru przedzierać się przez ponad 4000 stron, by w pełni poznać historię Rolanda i jego ka-tet, a mimo wszystko chcielibyście zobaczyć czym jest ta cała słynna Mroczna Wieża, śmiało zainwestujcie 35 złotych w Wiatr przez dziurkę od klucza. Moja ocena, osoby ślepo zakochanej w całym cyklu, nie może być inna od tej, którą widzicie poniżej. Bardzo mi się podobało. Niezwykle udane spotkanie po latach, zachęcające do tego, by raz jeszcze rzucić się w wir tej długiej, wspaniałej historii. 

Piotr Wysocki