Intensywność - Dean Koontz [Recenzja]

Intensywność, Dean Koontz, Albatros, 400 stron, najniższa obecnie cena: 11 zł (klik)

Dean Koontz ma w sobie coś z ciekawskiego i psotnego dziecka, które dorwało się do skrzynki pełnej rozmaitych, fajnie wyglądających, ale nie zawsze bezpiecznych w użytkowaniu narzędzi. Skrzynka pisarza zawiera słowa, a cel jego eksperymentów stanowią wykreowani bohaterowie, których z demonicznym uśmiechem na twarzy wrzuca w sam środek ekstremalnie nieprzyjemnych sytuacji, by potem z fascynacją obserwować, jak sobie z nimi poradzą. W przypadku Intensywności autor idzie jeszcze o krok dalej - protagonistka do jaskini lwa wchodzi zupełnie z własnej woli.

Na początek ostrzeżenie - choćby się paliło, choćby się waliło, nie czytajcie opisu znajdującego się z tyłu tej książki. Zdradza zdecydowanie za dużo. Z tego też powodu zarys historii przybliżę pokrótce własnymi słowami. Główną bohaterką Intensywności jest Chyna Shepherd, młoda, ale mocno doświadczona przez życie kobieta. Kiedy wydaje jej się, że wszystko w końcu zaczyna się układać jak należy, los uderza ją prawym sierpowym w najmniej spodziewanej chwili. Podczas wizyty w domu rodziców swojej przyjaciółki Laury w jego wnętrzach zjawia się psychopata. Dzięki instynktowi przetrwania Chynie jakimś cudem udaje się uniknąć śmierci z rąk świra. Ten jednak zabiera ze sobą i pakuje do samochodu kempingowego ledwo żywą Laurę, a bohaterka - zamiast dziękować szczęściu i podjąć próbę wezwania policji, która zajmie się resztą - nie wahając się długo, postanawia zostać pasażerem na gapę i na własną rękę ocalić przyjaciółkę.

Nie spodziewałem się po tej książce nie wiadomo jakich atrakcji. Ot, myślę sobie, typowy survivalowy dreszczowiec - szybko przebrnąć, przy odrobinie szczęścia nieźle się bawić, ale potem szybko zapomnieć. I owszem, po części to wszystko się sprawdza. Mamy stale trzymający w napięciu thriller, który mocno wciąga, nie spodziewałem się jednak, że zrobi to aż w takim stopniu, Bohaterka, choć chciałoby się czasem wrzasnąć jej w twarz, że po części sama sobie zgotowała ten los, budzi sympatię i kibicujemy jej do samego końca. Atmosfera gęstnieje z minuty na minutę, trafiamy na co najmniej kilka scen, podczas których dosłownie wstrzymuje się oddech, a sam finał jest szybki i iście filmowy. Zmagania głównej bohaterki z zabójcą, choć chwilami odrobinę nieprawdopodobne, przedstawione są w sposób absolutnie nie wywołujący irytacji, co przyjąłem z ulgą, bo choć Koontzowi zdarza się balansować na granicy absurdu, to nigdy tej nie przekracza. Z niemałym zaskoczeniem zdałem sobie sprawę, że niektóre wydarzenia i opisy, które w wykonaniu innego autora bezwzględnie obrzucałbym błotem, tu w ogóle nie wybijały mnie z rytmu lektury. Czyta się to bezsprzecznie świetnie, siedząc na krawędzi fotela i chłonąc solidny, dojrzały język pisarza, nawet jeśli ten bywa momentami nieco zbyt kwiecisty.

Ciekawostka: w 1997 roku premiery doczekała się 
telewizyjna adaptacja książki

Chciałem trochę pozrzędzić na sposób, w jaki Koontz wykreował czarny charakter. Bo tak, to znów facet zepsuty do szpiku kości. Taki, u którego ze świecą szukać pozytywnych cech. Ale pal licho takie detale. Cofam swoje początkowe wyroki, gdyż pomimo całej jednoznaczności, postać psychopaty wcale nie wydaje się wycięta z książki ze zbiorem stereotypowych złoczyńców. Edgler, bo tak morderca działający na kartach tej powieści się zwie, zabija tylko dlatego, że to lubi, że to pozwala mu odbierać życie intensywniej. Nie dostajemy żadnych sztampowych wstawek o genezie tkwiącego w nim zła, której korzenie sięgają ciężkiego dzieciństwa i braku miłości ze strony rodziców. Morduje, bo właściwie czemu nie? Sumienie i poczucie winy to słowa nie występujące w słowniku Edglera.

Rzecz obowiązkowa dla każdego miłośnika survivalowych thrillerów. Kilka doskonale spędzonych godzin i masa emocji zapewnione.

Piotr Wysocki