Trójka - Ken Follett [Recenzja]

Trójka, Ken Follett, Albatros, 432 strony

Historia trójki przyjaciół (Żyd, Palestyńczyk i Rosjanin) z Oksfordu, którzy w dwadzieścia lat po zakończeniu studiów pracują w zwalczających się wzajemnie wywiadach. Ich drogi, co nie powinno nikogo dziwić, koniec końców znów splotą się ze sobą, tym razem jednak w znacznie mniej przyjaznych okolicznościach. Wątkiem przewodnim Trójki jest śmiała i szalenie niebezpieczna misja, której cel stanowi kradzież transportu uranu. Podejmuje jej się Nat Dickstein, jeden z bohaterów powieści. Zadanie - samo w sobie niemalże niewykonalne - cały czas jeszcze się komplikuje... 

Nie przepadam za szpiegowskimi thrillerami. W jakimkolwiek by nie były wydaniu - czy to filmowym, czy literackim - efekt końcowy jest zawsze ten sam. Droga przez mękę. Za dużo w nich polityki, za dużo ciągnących się w nieskończoność rozmów na zupełnie nie interesujące mnie tematy, a w końcu za dużo akcji, wybuchów i strzelanin, które w większym natężeniu zwyczajnie mnie nudzą. Po Trójkę Folletta z własnej woli nigdy bym nie sięgnął, los jednak sprawił, że książka trafiła do mojej bliblioteczki w formie gratisu dołączonego do dwóch innych powieści, którymi byłem zainteresowany (Empik sprzedawał kiedyś takie własnoręcznie przygotowane pakiety - całkiem fajna sprawa). Te pożądane tytuły szybko przerobiłem, Trójka zaś trafiła w najciemniejszy kąt półki, gdzie przeleżała dobre osiem lat, kurząc się i czekając na moment wyjątkowej posuchy. Ta ostatecznie nigdy nie nadeszła - odkryłem uroki wyprzedaży i tanich księgarni - ratunek przyszedł jednak z innej strony. Oglądając te wszystkie walające się po rozmaitych częściach pokoju (kilka znalazłem nawet w szufladzie szafki nocnej) Zapomniane Na Lata Tytuły, postanowiłem w końcu się z nimi rozliczyć. Mieć je za sobą. I tym sposobem, choć niechętnie, szczerze przyznaje, zabrałem się za lekturę Trójki. 

Ken Follett

Za sprawą sporego bagażu nieprzyjemnych wspomnień związanych z tym gatunkiem przez pierwsze strony powieści przechodziłem ostrożnie niczym człowiek próbujący nie nastąpić na szkło po przypadkowym stłuczeniu szklanki podczas nocnej wizyty w kuchni. Po kilkunastu stronach pojawiła się jednak pierwsza, nieśmiała jeszcze myśl - "O kurczę, to się nawet da czytać", a po mniej więcej stu już głośna i wyraźna - "Szlag, nie ma mnie dla nikogo, nie odłożę tego, dopóki nie skończę, niech się pali, niech się wali, ja tu zostaje i czytam!". Stwierdzić, iż mnie wciągnęło, byłoby ogromnym niedopowiedzeniem, bo zostałem dosłownie i bezpardonowo w tę opowieść wessany. Na całe 400 stron. A że się tego kompletnie nie spodziewałem, to uśmiech satysfakcji nie schodził mi z twarzy przez całe kilka godzin lektury. Do teraz odczuwam ulgę, że nie czytałem tego poza domem, bo bez zwątpienia wyglądałem cokolwiek głupawo ;)

Owszem, jest to thriller szpiegowski ze wszystkimi cechami tego gatunku, ale Follett posiada rzadką umiejętność pisania o czymkolwiek tylko zechce w sposób zajmujący i mimowolnie przyciągający uwagę. U pisarza nawet polityczne wtręty, podczas których w każdym innym przypadku nie byłbym w stanie powstrzymać ataków ziewania, podane są w łatwo przyswajalnej i interesującej formie. Lekkie pióro i przystępny styl - tym kupił mnie Follett. Pewnie, można mu zarzucić, że tworzy czytadła; powieści pełne szalonych zwrotów akcji, intryg, miłości, zdrad i wszystkiego, co tylko można upchać w tym kotle bez obawy o to, że wszystko się wyleje. I wcale nie zamierzam się z tym kłócić. To jest czytadło, jedno z tych, które nadawałyby się do przełożenia na hollywoodzką superprodukcję, ale tak szalenie pasjonujące i zgrabnie unikające mielizn, że przyjmuje się je niemal bezkrytycznie, nie bacząc na wszelkie fabularne klisze i zbiegi okoliczności. A tych troszkę się w treści przecież znajdzie. Dorzućcie jednak do zalet dobrze naszkicowanych i budzących sympatię (bądź nie) bohaterów, przekonująco rozpisane dialogi, bezbłędnie rozłożone napięcie, a wszystkie ewentualne usterki zauważycie dopiero po skończonej lekturze. Wtedy zaś te nie będą już miały najmniejszego znaczenia. Bo liczy się dobra zabawa w trakcie poznawania historii. Podobało mi się do tego stopnia, że kilka dni temu kupiłem inną powieść Folletta - "Filary Ziemi". Nie zdziwcie się, jeśli zniknę na kilka dni. Będzie to znaczyło, że ją czytam  ;) Ocena Trójki jest zaś czystą formalnością - polecam. 

Piotr Wysocki